De powerriffs in de Studio Brussel-hit Nothing jatten ze bij Rage Against The Machine. De boze raps van zanger Jason Perry hadden van onze eigen Rudeboy (Urban Dance Squad) kunnen zijn. De rauwe, rechttoe-rechtaan rock’n’roll op de tweede helft van het album heeft de punkenergie van Therapy?.
De poppy refreintjes die de hele plaat teisteren hadden zo van Blink 182 kunnen komen. In de volgende single Starbucks hoor je de nu-metalgeest van Linkin’ Park doorwaaien. En in het tekstboekje legt de band bij elk nummer uit waar het over gaat. Net als bij de Heideroosjes, al zullen de vijf Engelsen daar nog nooit van gehoord hebben.
De originaliteitsprijs zullen de jongens van A dus niet winnen met hun derde album Hi-Fi Serious. En in dit geval is dat een zegen. Omdat A ook niet pretendeert iets meer te zijn dan een vuige rockband. Omdat ze doen waar ze goed in zijn: liedjes schrijven met een kop en staart, gebracht met een verzengende overtuigingsdrang. Omdat je na één draaibeurt de meeste refreintjes al mee kunt zingen. Omdat de plaat met elk nummer beter wordt. Omdat Hi-Fi Serious gewoon een lekkere rock’n-roll-plaat is. That’s all folks!