Type and press Enter.

The Tears – Here come the tears

Zelden klonk een botsing tussen twee egos zo hartverscheurend mooi als op Dog Man Star, de tweede plaat van Suede. Zanger Brett Anderson en songschrijver/gitarist Bernard Butler stonden elkaar begin jaren negentig danig naar het leven en vertaalden hun onderlinge emoties in een bombastische plaat, die in al haar droefheid nog steeds op eenzaam hoog niveau staat.
Butler verliet de band, waarna Suede nog wel aardige platen afleverde, maar de echte brille verdwenen was. Daarom nam Anderson een verstandig besluit: hij legde de groep stil en belde na tien jaar Butler weer op. In no-time hadden de heren Here Come The Tears af, de debuutplaat van hun nieuwe groep The Tears.
Vrienden zijn ze nog steeds niet, maar gelukkig levert die frictie wel klassieke popsongs op. Zo zwaar en pijnlijk als op Dog Man Star wordt het niet meer, maar de meeste liedjes van het duo dompelen de luisteraar weer onmiddellijk onder in een aangename golf van melancholie. Eigentijds, hip of modern is het allemaal niet, maar goed songschrijverschap verloochent zich nooit. op Here Come The Tears staan simpelweg geen slechte nummers. Bovendien kan bijna niemand zo treurig een tekst als I threw out the photographs like yesterdays flowers zingen als Anderson. Zo goed als hun eerdere meesterwerk van tien jaar terug is het nog niet, maar met een knallende ruzie in het komende jaar komt ook dat vast nog goed.