Type and press Enter.

Liefde voor muziek

Het kopen van een plaat was ooit een hele gebeurtenis. Heel goed nadenken waar je je twintig, dertig of zelfs meer guldens aan ging besteden. Eerst goed luisteren in de platenzaak. En als je dan echt overtuigd was, het ding mee naar huis en eindeloos draaien.
De albums die ik op die manier kocht ken ik op de een of andere manier van voor tot achter. Zet Sign of the Times van Prince op en ik zing woord voor woord mee. Once upon a time van The Simple Minds? Zelfde. Een plaat drong nog echt door tot in je systeem, je had nog tijd om hem te laten inwerken.Dat was, pak hem beet, voor 1997. Destijds was er meer vrije tijd, want student, en minder geld om oneindig veel albums te kopen, want student. Maar bovenal was er nog geen cd-brander. Die deed mijn collectie binnen drie jaar vertienvoudigen naar zo’n vijfhonderd. Tel daar nog eens het aantal recensie-exemplaren bij dat ik de brievenbus viel, en je krijgt een beeld van de onvoorstelbare hoeveelheden muziek die ik te verstouwen kreeg.
Dat had onmiskenbaar zijn goede kanten. Eindelijk ontdekte ik het hele oeuvre van David Bowie, van Tom Waits. Nieuwe bands als Franz Ferdinand drongen meteen tot me door omdat ik er een review van moest maken voor de krant. En de allerbeste platen drongen uiteindelijk toch wel mijn zenuwsysteem binnen: Nick Cave, Placebo, Sigur Ros, dEUS of Muse bijvoorbeeld.
Maar de echte tijd om te genieten van een plaat ontbreekt tegenwoordig. Daarom stop ik rond de jaarwisseling ook met het recenseren van albums voor de krant. Elke week vallen minstens drie platen op de deurmat. Ik hoef ze niet allemaal te doen, maar er zit zo weinig speciaals tussen. Ik heb de illusie dat ik toch wel op de echt interessante dingen geattendeerd wordt (zoals dit jaar Arcade Fire of de Kaiser Chiefs) door festivalbezoek en door sites te bezoeken als Humo. Zodat ik meer tijd krijg om de platen die het echt waard zijn weer in mijn systeem te laten dringen. Om zo weer zin te krijgen in nieuwe releases als die van Sigur Ros (Takk, ligt al in de winkels) en Depeche Mode (Playing the angel, eind september). En wees gerust: van zulke platen zullen de recensies gewoon blijven verschijnen!