Het protest tegen de oorlog in Vietnam groeide, Martin Luther King was net vermoord en de oude raciale tegenstellingen bleven zorgen voor fricties: 1968 was niet het minst roerige jaar in de recente Amerikaanse geschiedenis.
Met een bombardement aan korrelige, originele beelden uit die periode trapt regisseur/schrijver/acteur Emilio Estevez zijn film Bobby af. Een rolprent met als rode draad Robert Kennedy, die op dat moment op weg was om de Democratische kandidaat te worden voor de verkiezingen.
Zo ver kwam het niet, omdat hij na een toespraak in het Ambassador Hotel in Los Angeles werd neergeschoten bij het verlaten van het gebouw. Op dat moment nam hij handenschuddend de achteruitgang. Bobby Kennedy was een man van het volk, die tegelijkertijd zijn tijd vooruit was door iets aan het milieu te willen doen. Aan de sociale ongelijkheid. En toch de economie voort wilde stuwen.
Toch gaat de film niet zo zeer over hem. In Bobby staan zo’n twintig personages centraal, die op het moment van de moord allemaal in het hotel aanwezig waren. Het zijn vrijwel uitsluitend grote sterren (Estevez zelf, Ashton Kutcher, Demi Moore, Helen Hunt, Sharon Stone, Anthony Hopkins), die een lappendeken vormen van de Amerikaanse samenleving van toen. Maar eigenlijk is het ook een portret van de Verenigde Staten van nu. De achtergestelde positie van Mexicanen, overspel, kleinburgerlijkheid, hypocrisie, vervallen sterrendom, drugsgebruik, het komt allemaal voorbij. Het maakt geen totaalmozaïek zoals in de schitterende, gelaagde films van wijlen Robert Altman. Maar Estevez slaagt er wel in om met een verhaal van vier decennia terug een waarschuwing uit te delen voor de wereld van vandaag: Bobby was een bruggenbouwer, een visionair, iemand die zwart en blank aansprak. Zo iemand heeft het land op dit moment ook nodig, lijkt Estevez te willen zeggen.
Het fatale einde van Bobby is net zo onontkoombaar als in Elephant, het meesterwerk van Gus van Sant. Beide films lijken op elkaar omdat ze op het oog onverklaarbare gewelddadige incidenten in een brede context plaatsen. Daarmee is ook Bobby een indrukwekkende bijdrage aan de hedendaagse Amerikaanse film.