De vraag was in het Engels of ze mijn haar kon knippen. Of beter: met de tondeuse kon kortwieken. Ze begon heftig met haar hoofd van links naar rechts te schudden. Dus kon ik met een gerust gevoel in de kappersstoel gaan zitten.
Het is wel een beetje wennen hier in het voormalige Oostblok. Als ze ‘nee’ knikken bedoelen ze ‘ja’. Ook de prijzen zijn anders: 3,5 euro voor een knipbeurt en tien euro voor een complete maaltijd voor twee personen, ach, het kan slechter.
Maar het voelt vooral als een reis naar gebieden die zich nog aan het plooien zijn naar de markteconomie. Skopje staat nog aan het begin van een lange weg. Een aardbeving verwoestte de hoofdstad van Macedonië in 1963. Resultaat: veel uniforme hoogbouw en een enkel architectonisch experiment, dat ten onder dreigt te gaan aan slecht onderhoud. Alleen een klein deel van de oude stad bleef behouden, aan de overkant van de rivier. Daar waar de Albanezen wonen. En die groep (25 procent van de bevolking) kan weer niet altijd even goed overweg met de Macedoniërs zelf.
Fascinerend, dat wel. Voor een dag. De anderhalve etmaal in Ohrid, aan het gelijknamige meer, waren weer heel anders. Nog slechter onderhouden, maar ongelooflijk vriendelijke mensen. Overal in het land trouwens. Tot aan de bergpas naar Bulgarije toe, waar we bijna bleven steken in een sneeuwstorm.
Vreemd, ja. Het is soms bijna surrealistisch. Grenscontroles van een half uur of langer, aan beide zijden van de streep. Tijdsverschillen tussen de landen. Sneeuw, en anderhalf uur later zit je in de zon in Sofia. Niet dat het hier extreem warm is, maar tien graden halen we net.
Mooie stad trouwens, stukje verder in de weg naar herstel. Het centrum staat vol met statige gebouwen uit de communistische tijd en daarvoor, keurig opgeknapt. De stad mist nog het creatieve van Boedapest, en als je buiten het stadshart komt takelt Sofia snel af. En het verkeer dat over de goudgele klinkers raast is ook niet echt fris, qua uitlaatgassen en rijgedrag.
Maar goed, we vertrekken zo nog verder naar het oosten. Naar het hart van Bulgarije, om een paar dagen te wandelen en/of te fietsen en/of uit te rusten en/of naar een spa te gaan. Afhankelijk van het weer, uiteraard. Want over anderhalf uur zitten we wellicht weer in de sneeuw…