Het was een mooi staaltje van guerrillamarketing: op zijn tour dit voorjaar door Europa liet Nine Inch Nails-frontman Trent Reznor op de toiletten steeds een usb-stick achter voor fans. Op elke geheugenkaart stond één nummer van zijn nieuwe plaat. Die stond uiteraard in no-time op het internet. Mission accomplished: de publiciteit rondom Year Zero was gecreëerd.
Nou was het op zich al groot nieuws dat Nine Inch Nails alweer een nieuw album uitbrengt, slechts twee jaar na het vorige werkje With Teeth. Reznor neemt normaal gesproken minstens een jaartje of vijf om een nieuwe plaat te maken. Maar ja, de arme man had bij de laatste verkiezingen op George Bush gestemd en zag zijn vertrouwen ernstig beschaamd.
Meer dan genoeg inspiratie voor een venijnige, donkere afrekening met de huidige staat van de Amerikaanse samenleving en zijn president in het bijzonder. Nou was Reznor al nooit de meester van de opgewekte plaatjes (luister maar eens naar zijn meesterwerk The Downward Spiral), op Year Zero gaat hij in alle opzichten een stap verder. De beats zijn nog wat kaler en industriëler, als de gitaren eens klinken creëren ze een angstaanjagend armageddon en tekstueel laat het brein van Nine Inch Nails weinig aan de verbeelding over: “I pushed a button and elected him to office. He pushed a button and it dropped a bomb.”
Er schijnt binnenkort nog een tweede deel uit te komen. Je mag het hopen, want voor het eerst sinds The Downward Spiral klinkt Nine Inch Nails weer urgent. Dat de plaat volgens goed Reznor-gebruik een kwartiertje te lang duurt neem je daarom op de koop toe.