Ze was ooit op Roskilde, vertelde Ane Brun donderdagavond. Als toeschouwer. Om betoverd te worden door de performance van PJ Harvey. Als eerbetoon speelde ze daarom haar eigen versie van The Dancer.
Ze speelde de cover van PJ Harvey in een behoorlijk vol Tivoli. Jazeker, het was een prachtige versie in een even mooi concert. Maar het nummer maakte meteen duidelijk waar het de Noorse singer-songwriter aan schort. Brun mist namelijk het bijtende, de dubbele laag waarover Harvey wel beschikt.
De 31-jarige begon pas laat met musiceren, in de straten van San Sebastian. Na terugkeer naar Scandinavië vestigde ze zich in Stockholm. Daar maakte ze de afgelopen jaren furore met stemmige, haast engelachtige muziek. Klassieke melodieën, die in Tivoli weer aangenaam konden leunen op het bedje dat door de strijkers van de DMF String Section werd gespreid.
Het was ontzettend mooi, maar tegelijkertijd ook erg braaf. Brun lachte vriendelijk, raakte steeds verbaasder over de enthousiaste reacties van het publiek. Maar uit de bocht vloog ze zelden. Alleen op de twee nummers waarin een trom nog enig tempo wist te creëren, verdween de gemoedelijkheid en de voorspelbaarheid uit het optreden. Voor het overige zou je willen dat ze eens bij PJ Harvey te rade ging, om te vragen hoe je écht bijtende popmuziek moet maken.