Het gebeurt niet vaak dat een slagveld van twee kanten belicht wordt. Bijna elk epos wordt slechts van één kant benaderd. En in het geval van de Tweede Wereldoorlog was dat bijna altijd geallieerd perspectief. Pas de laatste jaren kwamen er ook rolprenten vanuit bijvoorbeeld Duits gezichtspunt (Der Untergang).
Regisseur Clint Eastwood maakte een tweeluik van de slag om Iwo Jima, het strategisch belangrijke eiland van Japan. De Amerikanen, getalsmatig vele malen sterker, leverden een enorm gevecht om het stukje land in handen te krijgen. In Flags of our Fathers vertelde Eastwood het verhaal van Amerikaanse zijde, en dan met name hoe de foto van het planten van de Stars and Stripes uitgevent werd om fondsen voor de oorlog te verzamelen op het thuisfront.
Letters from Iwo Jima vertelt het verhaal precies van de andere kant. De film focust op generaal Tadamichi Kuribayashi, die zijn troepen met guerrilla-achtige taktieken ingraaft om zo de strijd te rekken. In de (vergeefse) hoop dat er op een gegeven moment versterkingen komen.
Letters from Iwo Jima laat vooral het menselijke aspect van oorlog zien. De broederschap onder de militairen, de ruzies onder de leidinggevenden, de massale zelfmoord van de Japanners, de angst om de familie nooit meer te zien. Eastwood ontziet zijn eigen land daarbij niet: eerst nemen ze twee vijandelijke strijders krijgsgevangen, waarna twee militairen die hen moeten bewaken ze uit verveling doodschieten.
Letters from Iwo Jima is gebaseerd op de brieven die Kuribayashi schreef naar zijn familie, en die na afloop van de oorlog werden opgegraven op het eiland. Eastwood geeft de mannen die er stierven een gezicht, in een rolprent die alleen al vanwege het bijna volledig ontbreken van kleuren (alles is in sepia-inten gedrenkt) stemt tot droefheid.