Bij Will Smith denk je onbewust toch meteen aan de Fresh Prince of Bel Air. Of aan ietwat obligate hiphop. Of een flauwe komedie. En niet aan een intelligente, naargeestige blockbuster als I Am Legend.
Het is een gewaagde stap. De gelijknamige thriller van Richard Matheson uit 1954 werd eerder al verfilmd als The Last Man On Earth (1964) en The Omega Man (1971). Door een virus is de wereldbevolking vrijwel vernietigd: diegenen die overleefden, zijn veelal veranderd in vampierachtige wezens die in het donker op zoek gaan naar nog resterend mensenbloed.
Smith, die de wetenschapper Robert Neville speelt, is de enige overlevende in New York. Hij us immuun voor het virus en probeert een vaccin te vinden. Ondertussen zoekt hij bij daglicht door de straten van een compleet verlaten Big Apple naar andere mensen.
I Am Legend speelt zich af in een naargeestig decor. Smith is eenzaam en wanhopig. Waar doet hij het allemaal voor? Tegelijkertijd werpt de film ethische vragen op: het dodelijke virus ontstond door het muteren van een ander virus in het kader van kankerbestrijding.
Veel vragen worden in de film niet beantwoord overigens. Ook niet als tegen het einde er nog twee andere overlevenden blijken te zijn, waarvan er eentje predikt dat je naar de wil van God moet luisteren. Smith is juist een man van het instinct. Een juiste keus tussen die twee is er niet in I Am Legend. Voormalig videoclipregisseur Francis Lawrence onthoudt zich van morele boodschappen in deze vreselijk enge rolprent. Vreemd genoeg laat je dat na afloop ook achter met het gevoel wat je nou verder moet met deze film.