Superheldenfilms waren tot 2005 veredelde cartoons: veel spektakel, weinig inhoud. Tot Christopher Nolan Batman transformeerde naar een inktzwarte wereld vol zelftwijfel en kritiek op de hedendaagse wereld. Met The Dark Knight Rises voltooit hij op majestueuze wereld een trilogie van blockbusters die zowel intelligent zijn als een lust voor het oog.
Dat het laatste deel van de drie niet zo spectaculair zou zijn als zijn voorganger The Dark Knight, stond eigenlijk bij voorbaat al vast. De magnifieke rol van wijlen Heath Ledger als The Joker domineerde die film. Bij hem was het kwaad er gewoon voor de lol, en daarom was het geweld zo angstaanjagend.
Decadentie
Het is typisch voor regisseur Nolan (en zijn broer Jonathan, warmee hij het scenario schreef) dat ze in het slotdeel niet kiezen voor de overtreffende trap maar juist voor het verhaal. De schurk Bane, continu met een zuurstofmasker vol pijnstillers, is niet de kapstok waar de film aan opgehangen wordt: dat is Bruce Wayne, de miljonairszoon annex weeskind die zich heeft teruggetrokken op zijn landgoed.
De noodzaak om terug te keren als Batman is hem lang onduidelijk, want het gaat goed met Gotham. Maar Bane geeft hem een reden om terug te keren, want hij wil de stad vanwege zijn decadentie van de kaart vegen.
Intelligent
Dat dat gepaard gaat met spektaculaire actiescenes en nieuwe Batman-goodies (nice car, dude!) is een vanzelfsprekendheid in een blockbuster. En zoals altijd bij Nolan (denk aan Inception) ziet het er adembenemend uit.
Maar als een van de weinigen weet hij, tussen alle frases over goed en kwaad, er wat maatschappijkritiek in te stoppen. Kritiek op de terrorismewetten die onder George Bush zijn aangenomen, op de consumptiemaatschappij en op multinationals.
Presenteerblaadje
Zo biedt Nolan ruim tweeënhalf uur topentertainment, en ook nog wat om over na te denken. Met een magnifieke bijrol als Anne Hathaway als Catwoman. Aan het eind van zijn drie films geeft Nolan de superheld op onverwachte manier op een presenteerblaadje terug aan de filmstudio, panklaar voor een andere regisseur om met de losse eindjes zijn eigen interpretatie te geven aan de donkere held.