Wie gebruikt er eigenlijk Twitter? In mijn vriendenkring nauwelijks iemand, maar dat mag geen graadmeter heten. Van msn hebben die nog wel eens gehoord, Hyves ook. Facebook en LinkedIn wil nog wel eens lukken. Maar Skype is een ver-van-mijn-bed show. En rss of Twitter doen helemaal vraagtekens op hun gezichten toveren.
Bij de ‘early adopters’, de geeks die nieuwe technieken als eersten oppikken, is Twitter wel populair. Voor wie het fenomeen gemist heeft: het is een soort microbloggen, waarin je in 140 tekens laat weten wat je aan het doen bent. Net als bij het echte bloggen is dat vaak oninteressant (‘net uit bed, lees de krant’), maar soms enorm boeiend. Zo is er BreakingNewsOn, een vooral op Amerika gericht Twitter-account dat groot nieuws meteen brengt en steeds kleine updates geeft. Vaak blijkt het nieuwsfet mee te vallen, soms niet. Maar altijd heb je het gevoel er bijna ‘live’ bij te zijn.
Met BreakingNewsOn is één mogelijke toepassing voor de journalistiek genoemd. Het Twitter-account van de Volkskrant zou dan, als een soort rss-feed, automatisch de belangrijkste berichten kunnen vermelden in 140 karakters. In deze variant is het microbloggen de zoveelste uitingsvorm, naast de papieren krant, de website, de nieuwsbrieven, noem maar op.
Nog interessanter is het wanneer je via Twitter laat weten dat je als verslaggever bezig bent met een verhaal. Dat geeft je volgers het idee dat ze echt betrokken zijn bij de totstandkoming van een verhaal. Je kunt ze zelfs actief betrekken door ze in een bericht om advies en tips te vragen. Het grote voordeel van Twitter in deze is de enorme snelheid, want het is allemaal real-time.
In een reactie op een zeer interessante post van Paul Bradshaw over dit onderwerp schreef ik dat er een belangrijke kanttekening is. Misschien heeft Twitter nog niet voldoende gebruikers om voldoende respons te krijgen bij hulpverzoeken. Maar ten eerste gaat het altijd om de kwaliteit van reacties: als je een paar hele deskundige volgers hebt, is dat meer dan genoeg om een waardevolle bijdrage te kunnen leveren.
Nog belangrijker is het om je te realiseren dat Twitter geen ‘ik vraag, u antwoordt’ op bestelling is. Dat zou te makkelijk zijn. Zoals het vinden van bronnen moeite kost, vergt ook het opbouwen van een schare trouwe volgers op een weblog, in de papieren krant of op je Twitter-account veel tijd en inzet. Ook dit is een typisch geval van ‘community building’. Arbeidsintensief, maar door het unieke karakter van de directe feedback kan het een enorme aanvulling zijn op het bestaande journalistieke instrumentarium.