Het gebeurt je niet zo vaak dat een band je gewoon even happy maakt. Verder niets. Gewoon met z’n allen plezier maken en vrolijk naar huis. Wir Sind Helden is zo’n groep.
De glimlach op het gezicht van Judith Holofernes zat woensdag in Tivoli 110 minuten vastgebeiteld op haar gezicht. Je zou soms denken dat het een professionele lach is. Maar gedurende de tweede helft van de show zie je dat de zangeres er echt plezier in heeft. Net als haar drie mannelijke collega’s, plus de drie assistenten van de blazerssectie.
In Duitsland is de band een succesverhaal. Vooral de tweede plaat deed het enorm goed (enkele honderdduizenden verkochte exemplaren). In Nederland werd de groep vooral bekend omdat hun single Wenn Es Passiert door de NOS gebruikt werd tijdens het WK 2006.
De formule is op het eind 2007 verschenen derde album Soundso slechts een beetje aangescherpt. Poppy, meezingbare Duitstalige liedjes. Soms een vleugje ska of jaren 80-elektronica, meer exorbitante uitstapjes veroorlooft het gezelschap uit Berlijn zich niet. Meer is ook niet nodig om een zaal ouderwets plat te krijgen. Eerst aarzelend slechts het voorste, vooral door Duitsers bezette gedeelte. En tenslotte met songs als Nur Ein Wort ook de rest van Tivoli.
Grappig, een Duitse band die zingt ‘wir sind hier um zu bleiben’. Wir Sind Helden doet het echter met humor, en met zichtbaar veel spelplezier, zonder verder al te veel pretenties. Onbegrijpelijk daarom dat ze enkele maanden geleden in Eindhoven werden uitgefloten omdat Holofernes het publiek in het Duits toesprak. 62 jaar en vier generaties verder is het kennelijk nog steeds erg moeilijk om de oorlog te negeren. Hoe zouden wij het vinden om over een halve eeuw nog aangesproken te worden op Srebrenica?