Films over beroemde mensen willen nog wel eens de neiging hebben om helemaal volgepropt te zijn. Eén leven in twee uur, het valt inderdaad niet mee. Ook daarom is Bright Star van regisseur Jane Campion over dichter John Keats zo’n weldadige ervaring.
De vrouw achter de Oscarwinnende film The Piano uit de jaren negentig focuste op de laatste twee levensjaren van de Engelsman, die op 25-jarige leeftijd overleed. Het was de fase in zijn leven waarin hij hopeloos verliefd werd op Fanny, het buurmeisje.
Brieven
Het tweetal ging een hartstochtelijke briefwisseling aan waarbij alleen de schrijfsels van Fanny in de openbaarheid kwamen. Het bezorgde haar het imago van sluwe verleidster. In de film blijkt daar weinig van: ze is simpelweg iemand die enorm en onvoorwaardelijk verliefd wordt.
Het aangename is dat Campion de liefde zich in een kabbelend tempo laat ontvouwen, conform het levensritme in het negentiendeeeuwse Engeland. Na een uur merk je als kijker ineens hoe je de tijd hebt gehad om je te identificeren met de hoofdrolspelers.
Liefde
Want Campion geeft haar sterren altijd veel speelruimte. Ben Whishaw is formidabel en ingetogen als de waanzinnig getalenteerde Keats, die bij leven amper gewaardeerd werd. De Australische Abbie Cornish overtuigt als hartstochtelijke tiener Fanny, en Paul Schneider is in zijn bijrol als Charles Brown, de jaloerse vriend annex suikeroom van Keats, helemaal op zijn plek.
Daarmee is Bright Star van uitzonderlijke kwaliteit. Een trage film die in de snelle wereld van nu toch weet te boeien en ontroeren. Aan het eind besef je weer hoe mooi de liefde soms is.