Jim Carrey-haters kunnen opgelucht zijn: de komiek speelt gelukkig niet een of andere fout-jolige rol in Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Geen gekke bekken maar echt acteren, Carrey bewees eerder het te kunnen in bijvoorbeeld Man On The Moon en The Truman Show.
Nou zal hij altijd wel karakters blijven spelen die lichtelijk excentriek zijn. Maar als-ie dat ingetogen doet is daar niets mis mee. In Eternal Sunshine doet hij dat. Bovendien is daar nog de prettige bijkomstigheid van een sterk scenario. Charlie Kaufman, het brein achter Being John Malkovich en Adaptation, bedacht het verhaal over de geliefden Joel en Clementine (Kate Winslet).
Wederom is het een lichtelijk krankzinnige verhandeling over het menselijk brein. Deze keer is er een medisch bedrijf (Lacuna) dat het geheugen van mensen geheel of gedeeltelijk kan wissen. Omdat Clementine nogal baalt van de stormachtige relatie met Joel wist ze hem compleet uit haar geheugen. Voor haar impulsieve partner uiteraard aanleiding hetzelfde te doen.
Dat gegeven op zich biedt in feite prachtige aanknopingspunten voor ethische, moralistische en technologische discussies. Het knappe van regisseur Michel Gondry is dat hij zich beperkt tot het maken van een liefdesverhaal. Want Joel krijg tijdens het wissen van de herinneringen aan Clementine spijt en vecht met man en macht om haar te behouden. Het levert een mooie, ingetogen film op over liefde waarbij Gondry aan het eind wel één keer lichtjes uit de bocht vliegt door de wraakzuchtige Mary (de bleodmooie Kirsten Dunst), maar dat kan de rolprent niet meer kapot maken.