Met Lords Of The Boards knalden de Guano Apes bij hun debuut in 1997 meteen naar de top van de hitlijsten. De boze, heavy crossover op eersteling Proud Like A God sloeg enorm aan bij het skatepubliek. Alleen is het haast niet te doen om meer dan één plaat fris en boos te blijven, zo ontdekte het Duitse kwartet op opvolger Dont’t Give Me Names uit 2000. Dus zochten ze het voor hun nieuwe album Walking On A Thin Line in ‘muzikale volwassenheid’ en ‘verbreding van het geluid’, zoals zangeres Sandra Nasic het verwoordt.
En dat is niet zo’n beste keus. Op die zogenaamd volwassen momenten vervallen de Guano Apes namelijk meestal in midtempo, ongeïnspireerde zeiknummers met een wel heel dun zanglijntje. Inventiviteit en originaliteit zijn ver te zoeken, uitzonderingen als Quietly daargelaten, en de gevoelige snaar raken, lukt al helemaal niet. Koud en bedacht, dat is het.
Nee, het sterkst zijn de vier nog steeds als ze erg boos klinken. Op de geweldige eerste single You Can’t Stop Me bijvoorbeeld, met de tragikomische circusclip. Of op Kiss The Dawn en Storm. Lekkere, stevige rock: dat houd je inderdaad geen drie albums vol. Daarom is het misschien wel een mooi moment voor een Greatest Hits en daarna een knallende afscheidstoernee. Op tijd stoppen is namelijk ook een kunst. Vraag maar aan Rage Against The Machine.