Laten we eerlijk zijn: na de klassiekers Ten (1991) en Vs. (1993) bracht Pearl Jam geen enkel echt goed album meer uit. De vier studioplaten die volgden, herbergden allemaal wel een enkele pakkende single maar minimaal net zo veel vullertjes. Eigenlijk was de gedragen emogrunge van de band alleen op het podium nog relevant: op de live-platen van twee jaar terug (luister bijvoorbeeld naar Cardiff!) bleek hoe opwindend het gezelschap uit Seattle nog steeds kan zijn.
Van die livereputatie zal de band het de komende jaren nog steeds moeten hebben. De nieuwe, zevende studioplaat Riot Act bevat best weer een aantal aardige nummers. U kunt de nummers twee, drie (Love Boat Captain, over de ramp in Roskilde), zes (single I Am Mine), elf en vijftien (de traditioneel serene afsluiter All Or None) programmeren op de cd-speler. Zeker, het mooie timbre van zanger Eddie Vedder blijft het beluisteren waard. Maar de meebrulrefreinen zijn verdwenen, nieuwe Pearl Jam-klassiekers lijken op Riot Act niet te staan. Misschien is het oneerlijk om de nieuwe plaat af te zetten tegen de enorm hoge standaard die Ten destijds neerzette. Maar in vergelijking met de concurrentie is Pearl Jam ook in 2002 in elk geval in de studio hooguit een middelmatige rockband met een goede zanger.