De zeurpieten die menen dat metal enkel en alleen maar teringherrie is moeten eindelijk eens opzouten. Zelfs de vaandeldragers van het genre, Metallica, weten verdomd goed hoe een mooi liedje in elkaar steekt. De echte metalfreaks vinden het weliswaar weerzinwekkend, maar het grotendeels akoestische Nothing Else Matters werd toch echt een wereldhit.
Waarom zo’n lange intro bij een nieuw album van Soulfly? Omdat het hier op het eerste gezicht inderdaad om de zoveelste metalband gaat: zanger Max Cavalera is langharig, vadsig en beschikt over een oerschreeuw. En jazeker, driekwart van de vierde plaat Prophecy is metal in de hoogste versnelling, intens, schreeuwerig met loeizware gitaarriffs. Waarmee de voormalige voorman van Sepultura de liefhebbers van het genre opnieuw voor zich inneemt met een plaat die zich binnen het genre met de absolute top kan meten.
Maar zoals Cavalera ook al met zijn vorige band bewees schuwt hij het experiment niet. De met het uitstekende titelnummer Prophecy gestarte metalorkaan komt na vierenhalf nummer tot rust met, jawel, flamengogitaren. In I Believe fluistert de sympathieke zanger zijn eigen geloofsbelijdenis. In Moses duikt Cavalera de reggae in met de Servische band Eyesburn, opgenomen tijdens zijn reis door dat land. Tijdens deze wereldmuziekreis noteren we verder onder andere een doedelzak, een hoempapaorkest en een instrumentaal flamengonummer.
Uiteraard worden deze momenten van rust afgewisseld met snoeiharde oerkreten, onder andere in de Helmet-cover In The Meantime. Tegen al deze experimenteerdrift kun je hooguit inbrengen dat het de tweede helft van Prophecy ontbeert aan echt sterke songs. Maar dan nog blijft de vierde Soulflyplaat een krachtig en gevarieerd statement van de bovenste plank.