Het werk van sommige artiesten komt pas echt goed uit de verf als het door anderen uitgevoerd wordt. Will Oldham is een goed voorbeeld: wie zijn New Partner ooit hoorde in de uitvoering van dEUS-zanger Tom Barman hoort pas hoe goed de muziek van Oldham in elkaar zit. En voor iemand als Bob Dylan geldt hetzelfde, al zal een aantal puristen tegen die opvatting in opstand komen.
Sun Kil Moon behoort tot dezelfde categorie. Het is de band van Mark Kozelek, die solo en met de Red House Painters al negen albums opnam maar in Europa vrijwel onbekend bleef. Met Ghosts of the Great Highway levert hij nu met zijn nieuwste formatie de debuutplaat af en één ding is zeker: het zal niet de doorbraak zijn naar het grote publiek.
Reden ??n is dat hij rustig voortkabbelende, vooral akoestische muziek maakt zonder dwingende songstructuur. In eerste instantie lijkt het zelfs als twee druppels op singer-songwriter Will Oldham, maar Kozelek permitteert zich een enkel elektrisch uitstapje (Salvador Sanchez) in de stijl van Neil Young. Met die gitaarmeester heeft hij ook de (tamelijk beperkte) lijzige stem gemeen, reden twee waarom het publiek niet meteen plat zal gaan voor Sun Kil Moon. Nog belangrijker is dat de band zich er niet voor geneert om songs van zes tot soms wel veertien minuten af te leveren. Toegankelijk is anders. Maar muziekfreaks worden voor hun geduld wél beloond, omdat Sun Kil Moon tijdloze kwaliteit aflevert. Nu nog een cover die dat duidelijk maakt voor het grote publiek.