Ze zijn onderhand de Bryan Adams van de dance geworden: Faithless live trekt tegenwoordig massa’s mensen, niet zelden met een fout geblondeerd kapsel, die lekker komen springen op hits als Insomnia, God Is A DJ of We Come One. Positieve dance, maar ook wel erg voorspelbaar en altijd volgens hetzelfde patroon, je hoort de beats een uur vantevoren aankomen.
De breinen achter Faithless (songschrijfster/deejay Sister Bliss en producer Rollo) kregen dat ook in de gaten. Ooit beschreef laatstgenoemde, die live nooit optreedt, het ideale Faithless als ‘een trip die loom begint maar waar je dansend eindigt’. Dat ideaal hebben ze op hun vierde album No Roots compromisloos gerealiseerd. Alle veertien nummers zijn zonder onderbreking aan elkaar gemixt. In I Want More klinkt Faithless haast als Massive Attack, Miss U is een relaxed eighties-deuntje dat ook de Nederlandse Bastian had kunnen maken. Waarna No Roots via lang uitgesponnen soundscapes eindelijk eindigt in een donkere en donderende beat (What About Love).
Voor de grote massa zal het nieuwe album veel te ontoegankelijk zijn. Geen grote, makkelijk meezingbare kreten deze keer. Net zo weinig danskrakers. Meer chillen en minder springen: Faithless breekt op No Roots met de formule van de eerste drie albums, en alleen dat al is een verademing. Dat daarbij de muziek regelmatig in saai geneuzel verzandt nemen we dan maar op de koop toe.