Dat de bandleden van Das Pop in België geboren zijn, moet haast een ongelukje zijn. Hun debuutplaat I Love is namelijk net zo Brits als Prins Charles.
Zanger Bent van Looy is qua stemgeluid een tweelingbroer van Damon Albarn, en I Love gaat verder waar diens band Blur ophield met het album 13: lo-fi popdeuntjes vol met orgeltjes, strijkers en een trompetje. De zwierige, vaak rustig voortkabbelende melodietjes en de melancholieke stem van Van Looy geven de plaat een jaren 80-gevoel. Voeg daarbij de teksten over liefde, liefde en nog eens liefde en je krijgt een zoetsappig album, waar je tandglazuur spontaan van barst.
Dat is meteen ook het grootste probleem: het album is te glad en overgeproduceerd. Scherpe randjes ontbreken vrijwel volledig, de plaat is te glad om je echt te raken. In de nummers waar wél pit in zit, stopt het vijftal zoveel bliepjes, viooltjes en onnatuurlijke overgangen dat je er moe van wordt. Das Pop is het sterkst als ze zich beperkt tot het uitwerken van ??n goede melodie, zoals in de single The One of het prachtige Rosie. In eigen land gelden ze daarom, zeker na het winnen van Humo’s Rock Rally en optredens op Pukkelpop en Beachrock, als grote belofte. I Love geeft echter te weinig reden om nu al en masse voor de band te vallen.