Wie Kane zegt, verdeelt het land meteen in twee kampen: voor- en tegenstanders van Dinand Woesthoff. De criticasters vinden hem een melodramatische, megalomane eikel. Fans noemen hem de enige echte rockster van Nederland.
De tragische dood van zijn vrouw Guusje Nederhorst bracht beide kampen even samen in rouw, maar met de release van de derde plaat Fearless is de wapenstilstand voorbij. Omdat de oude kwaaltjes weer boven komen drijven: in de helft van de nummers klinkt de band (en vooral de vocalen van Woesthoff) alsof ze het leed van de halve wereld mee moet torsen. Veel mid-tempo songs waarin de getormenteerde zanger de ellende van de laatste jaren van zich af zingt, maar de composities te middelmatig zijn om een blijvende indruk te maken. Al is het al een behoorlijke verbetering dat de bombastische productie, die voorganger So Glad You Made It deed verzuipen, nu behoorlijk terug is geschroefd.
Kane had dat alleen nog drastischer moeten doen. Op de momenten dat het trio compromisloos en zonder opsmuk klinkt, is het wél raak. In de eenvoudige pianoballad Go bijvoorbeeld, die meteen in de onweerstaanbare nummer 1-single Something To Say overgaat. Maar ook Believe It rockt lekker simpel door. Hoogtepunt is het spannende Master of the game, waarin heel langzaam alle remmen los gaan. Waarna Dreamer, de hommage aan Guusje, de prachtige, kernachtige afsluiting is. Vijf prijsnummers op dertien songs, da’s net te weinig voor de zo vurig gehoopte internationale doorbraak.