Type and press Enter.

Oasis – Don’t believe the truth

Hun arrogante, ongeinspireerde optreden op Rock Werchter 2000 was een van de slechtste ooit van een headliner in de geschiedenis van het festival. Nooit meer een concert van deze Britse rukkers, nam ik me destijds voor.
Maar even later bleken ze op de live-plaat Familiar to millions, opgenomen twee weken na Werchter, in een fabuleuze vorm. De eerstvolgende studioplaat, Heathen Chemistry uit 2002, was echter weer compleet bagger. ‘Geen enkel bestaansrecht meer’, schreef ik destijds. Wat doen de etterbakken? Ze komen nu met Don?t believe the truth, hun beste plaat in tien jaar?
Voor de duidelijkheid: het niveau van (What’s the story) Morning glory zullen ze nooit meer bereiken. Maar na een reeks van zielloze albums is eindelijk weer wat inspiratie te bespeuren, vooral in de nummers die Noel Gallagher schreef. In de eerste drie nummers hameren de drums monotoon door als ware het Velvet Underground, maar door de energie en de dreunende gitaren blijven de eerste drie songs (met onder andere de nieuwe single Lyla) interessant. In The Importance Of Being Idle zie je The Beatles bijna door Abbey Road lopen, het tweeluik Part Of The Queue en Keep The Dream Alive knik je onbewust meteen mee. En in Let There Be Love menen we zelfs een vleugje van het onvolprezen Champagne Supernova te bespeuren. Verder uiteraard genoeg missers, maar na tien jaar een ruime voldoende voor de broertjes Gallagher is op zich al wereldnieuws.