De uitvinders van de nerdrock zijn terug. Dankzij Weezer werden grote brillen met zwart montuur (model jaren zestig) en door oma gebreide vestjes weer cool. Zanger/gitarist Rivers Cuomo was de geboren supersukkel, die met zijn drie collegasukkels kon treuren over onbereikbare liefdes. Een prachtige voedingsbodem voor klassieke gitaarliedjes als Undone-the Sweater Song en vooral de hit Buddy Holly. De kids van de Amerikaanse middenklasse vonden het prachtig en bombardeerden het viertal na de eerste twee albums tot superhelden.
Na vijf jaar komt eindelijk de titelloze derde plaat uit, door fans vanwege de hoeskleur The Green Album gedoopt. Weezer is in die periode nauwelijks veranderd: in dertig minuten zijn tien nummers te horen, lekker meezingbaar, vol koortjes, nergens te hard of te scherp, ideaal voor de radio. Nergens scoort de band een onvoldoende, songs als Don’t Let Go, Photograph en Glorious Days doen zelfs nauwelijks onder voor het vroegere werk.
Het enige probleem is dat de uitvinders van de nerdrock de laatste jaren enorme concurrentie hebben gekregen van andere gitaarbands als Fountains Of Wayne en 3 Doors Down. En tussen dat aanbod valt Weezer, ook kwalitatief, helaas niet meer op.