Echt, het is een must-see voor elke muziekliefhebber: Some kind of monster, een documentaire over Metallica. Oorspronkelijk was het de bedoeling om een soort Making Of van de nieuwe Metallicaplaat te maken. Twee maanden later was de band zonder bassist Jason Newsted en zat zanger James Hetfield in een afkickkliniek.
Newsted moest weg, omdat Hetfield wilde starten met de opnames van een nieuwe Metallica-plaat. Newsted wilde dat de band wat rust nam, zodat hij ook met zijproject Echobrain kon werken. Nee, geen tijd, riep de leider van de band. Wel erg cru dat juist hij twee maanden later moest afkicken van zijn alcoholverslaving, waardoor de opnames tien maanden stil lagen.
Het siert de megagroep Metallica dat ze zich met de documentaire ongegeneerd kwetsbaar opstellen. Scenes waarin Hetfield vocalen opneemt, terwijl zijn kind op zijn schoot zit, zijn onvergetelijk. Ook de vader van drummer Lars Ulrich komt in beeld: de man had net zo goed Gandalf kunnen spelen in Lords of the rings.
Maar de documentaire laat vooral zien hoe de egos van Hetfield en Ulrich botsen. De drummer was altijd al ongelofelijk ijdel. Twee kapiteins op 1 schip, dat werkt niet, ook bij Metallica. Daar komt ook ng eens het haantjes- danwel machogedrag van het tweetal bij kijken. Geen wonder dat de band twee jaar lang fulltime een beroep moest doen op een psychotherapeut, om te voorkomen dat Metallica definitief uit elkaar zou vallen.
Tegen het eind van Some Kind Of Monster is de sfeer aanmerkelijk opgeklaard en krijgt de kijker ook nog een inkijkje in de muziekindustrie. De enorme bedragen die met een band als Metallica gemoeid zijn, maar toch ook het bewonderenswaardige geduld waarmee de groep door de platenmaatschappij benaderd wordt. Als Metallica niet meer verder wil: jammer, maar okee. Maar goed, de platenindustrie is ook niet het monster waar de titel van de film op doelt…