Type and press Enter.

Bruno gaat door waar Borat ophield

Outnow.chSacha Baron Cohen weet wel hoe voor commotie te zorgen. Als blanke rapper Ali G schoffeerde hij half Engeland, De sullige journalist Borat maakte Kazachstan en Amerika belachelijk. En als de Oostenrijkse ubernicht Bruno herhaalt hij dat truukje met verve.

Op die formule zit natuurlijk wel sleet. Allereerst omdat zijn typetjes steeds bekender worden, en het dus moeilijker wordt om mensen te verrassen. Ten tweede is Baron Cohen door zijn typetjes van The Ali G Show heen. En wellicht het belangrijkste: in Bruno gaat hij nog verder qua humor. Qua poep- en piesgrappen hebben we het hele aarsenaal (jaja, woordgrapje) wel gehad inmiddels. En de bioscoopbezoeker shockeren na deze trilogie wordt wel heel erg moeilijk.

Intolerantie
Je kunt je wel afvragen wat Baron Cohen wil zeggen met zijn films. Van Borat kun je nog beweren dat hij xenofobie aan de kaak stelt. Bij Bruno is de intolerantie tegen homo’s slechts een van de thema’s.
Tegelijkertijd pretendeert de Britse acteur van joodse afkomst geen diepe boodschap. Hij maakt komedies die confronterend maar vooral erg grappig zijn. Hij zoekt qua normen en waarden de uitersten op (zwaar-christelijke Amerikanen, islamitische milities, rednecks) en toont hun aard. Het zijn schaamteloze beelden, net als bij bijvoorbeeld Mr. Bean. En die vraag je ook niet naar zijn diepere bedoelingen.

Op de grens
Het knappe van Baron Cohen is dat hij zijn rollen stug vol houdt, waarbij de grenzen tussen echt en gespeeld in de film volkomen onduidelijk zijn. Als aan het einde een kooigevecht tussen twee mannen ontaardt in een enorme rel met het publiek, vliegen de stoelen de ring in. Maar je ziet enkele omstanders ook lachen en als bioscoopbezoeker denk je: ze zullen toch niet ingehuurd zijn om stennis te schoppen?
Meestal zullen het echter wel authentieke beelden zijn. Dan kun je niet meer dan diep respect hebben voor de lef van Baron Cohen, die in het Midden-Oosten op bezoek gaat bij de leider van de Al Aqsa-militie. En hem vertelt dat hun ‘koning’ Bin Laden eens iets aan zijn kledingstijl moet doen.

Schaamteloos
Zo zijn er veel momenten van plaatsvervangende schaamte. Niveau- en pretentieloos. Wie er aanstoot aan neemt, neemt zichzelf wel heel serieus. Zoals de homobeweging, die bang was dat Baron Cohen zijn alter ego Bruno wel heel erg weg zet als stereotype nicht. Alsof de homobeweging de beeldvorming niet bepaalt door zich vaak op grote evenementen te presenteren met het clichébeeld van de rellerige handtasjesnicht. Stel je niet aan en koop net als Bruno een hometrainer met automatische reuzendildo.