Onlangs was ik bij een optreden van het aloude Gotcha! en merkte toen hoe de platen die ik in de jaren negentig beluisterde, in mijn DNA waren gaan zitten. Tegenwoordig luister ik veel meer albums, maar doe dat minder intensief. Vandaar dat het ook steeds moeilijker wordt voor een plaat om diepe indruk op me te maken. Desondanks: tien albums die je gehoord moet hebben in 2009.
10 Mount Eerie – Wind’s Poems: door het Belgische Humo omschreven als een mix van het geluid van de wildernis en black metal. Phil Elverum laat de gitaren inderdaad soms venijnig uithalen als snijdend koude windvlagen. Liedjes zijn nergens te bekennen, wel soms oneindig lange soundscapes van oneindige schoonheid.
9 M. Ward – Hold Time: nog zo’n thuisknutselaar. M. Ward maakt al jaren meer dan fijne plaatjes, met meer dan fijne songs. Op Hold Time klinkt hij iets pompeuzer dan we van hem gewend zijn. Zijn optreden hier in Tivoli ging helaas aan me voorbij, gelukkig is er de plaat nog om dat gemis te compenseren.
8 Yeah Yeah Yeahs – It’s Blitz: de overstap van indiepop naar synths is de Yeah Yeah Yeahs goed bevallen. It’s Blitz is een heerlijke, energieke plaat met enkele geweldige singles. In het wereldje van de elektro- en synthpop loop je grote kans gezien te worden als eendagsvlieg. Wij hopen en denken dat Karen O en concorten een blijvertje zijn!
7 U2 – No line on the horizon: een ouderwets geloof in het album als concept, een verzameling liedjes die samen een verhaal vertellen en meer zijn dan de optelsom der individuele delen. Dat kenmerkt U2 en hun No Line on the Horizon, dat geen noemenswaardige succesvolle singles bezat maar als geheel behoorlijk wist te overtuigen. En het titelnummer behoort, zeker in de live-versie, tot de persoonlijke U2-favorieten aller tijden.
6 The XX – XX: aan de podiumuitstraling mag dit piepjonge gezelschap nog werken, bleek op Metropolis. Maar de in synthesizers gedrenkte luisterliedjes zijn veel te sterk om deze act te negeren. Prachtig debuut.
5 Florence and the machine – Lungs: inmiddels is ze niet meer weg te slaan van Kink FM. Dog Days Are Over is een van de singles uit haar beginperiode. Lungs is een debuutplaat die een overzicht biedt van het werk dat ze onder andere via MySpace al de wereld in slingerde. Daarbij valt op dat ze meer richting de zwierige, moeilijke liedjes van Kate Bush beweegt dan naar de poppy singles als Kiss With A Fist. Benieuwd dus hoe de tweede plaat, wellicht al in 2010 te verschijnen, gaat klinken.
4 Patrick Watson – Wooden arms: Volkskrant-recensent Gijsbert Kamer constateerde onlangs ook al dat het nieuwe werk van de charmante Canadees live beter tot zijn recht komt, urgenter klinkt, dan op plaat. Neemt niet weg dat Wooden arms nog steeds een zeldzame intimiteit uitademt.
3 Pearl Jam – Backspacer: eindelijk een sterke plaat van de mannen uit Seattle. Het klinkt allemaal een stuk minder geforceerd dan op de eerdere albums. Het niveau van Ten en Vs. wordt niet gehaald, maar Backspacer nodigt uit om mee te schreeuwen en te janken zoals je alleen maar kunt met de stem van Eddie Vedder.
2 Placebo – Battle for the sun: klassiek groeiplaatje. Zoals dat eigenlijk altijd is bij Placebo, want soms zijn de composities zo overdadig dat het moeite kost om het liedje te ontdekken en het allemaal wel erg gaat schmieren. Maar de eerste helft is absolute wereldklasse: ijzersterke songs, en gitaren en vocalen die schuren zoals alleen Placebo dat kan.
1 Horrors, The – Primary Colours: hun eerste plaat heb ik niet eens gehoord. De tweede is gewoon overdonderend. Galmende gitaren, maar vooral de synths maken Primary Colours tot een overweldigende ervaring. Je waant je soms in de jaren tachtig, zonder dat het oubollig klinkt. Met afstand dé verrassing van 2009.