Alleen al dat eerste shot. Het lijkt wel een panoramafoto, van een uitgestrekt, dor landschap, zich aangenaam wentelend in goudbruin licht. Veel verder verwijderd van het hektische, kapot geschoten Bagdad dat we kennen uit de journaals kun je niet raken.
Toch speelt Son of Babylon zich echt af in Irak. Regisseur Mohamed Al-Daradji, Nederlander met Irakese roots, nam de film er zelfs helemaal op, in plaats van in bijvoorbeeld het veel veiliger Jordanië, zoals tegenwoordig gebruikelijk. Want zijn rolprent moest boven alles authenticiteit uitstralen.
Echte verhalen
De twee belangrijkste personages, een oma en haar kleinzoon van twaalf jaar, baseerde hij ook op echte levensverhalen uit zijn omgeving. Het duo schuifelt in dat prachtige openingsshot door die panoramafoto. Wandelend en liftend op weg naar de andere kant van het land. Op zoek naar hun zoon respectievelijk vader, die opgepakt werd door Saddam.
Die zoektocht moeten we uiteraard in een breder perspectief plaatsen. Het is ook een metafoor voor de rouwverwerking die plaats vindt. En het thema vergeving wordt beroerd, omdat het tweetal wordt geholpen door een oud-militair van Saddam’s troepen. Hij zit vol van spijt, dat is wel duidelijk.
Tastbaar
Maar Son of Babylon is vooral een mooi, ingetogen, persoonlijk verhaal. Het maakt tastbaar hoe groot de verwoesting in Irak is. Welke littekens er achter blijven bij diegenen die er nog wél zijn. En dat je, ondanks alles, verder moet.