Toegegeven, een band die elk album weer met dezelfde soort deuntjes komt aanzetten, is niet echt spannend. Dat wil echter niet zeggen dat elke verandering in stijl ook een vooruitgang is.
Neem bijvoorbeeld de nieuwste plaat van De Bossen, Feel the beating….. Een album dat nog slechts een slap aftreksel is van de trashy punkrock die de Antwerpenaren op hun vorige plaat The Girl Collection maakte. De voet gaat bij het trio deze keer regelmatig van het gaspedaal. Een heel enkele keer, zoals in de zeven minuten durende afsluiter Train, zorgt dat voor melancholieke pracht.
Vaker echter komt de compositorische armoede van het drietal boven drijven. De band beschikt simpelweg over te weinig spannende liedjes en goede refreintjes om in de trage nummers te blijven boeien. Op die momenten beginnen de koortjes en de nasale stem van Wim DB, die erg doet denken aan de strot van Wayne Coyne (Flaming Lips), behoorlijk te irriteren. Het sterkst is De Bossen nog steeds in de aan Magnapop verwante rocknummers. In Diver zingt het trio I wanna be a diver, at the pogo-party tonight’. Op dat soort party’s zien we de Belgen nog steeds het liefst.