Een twijfelgevalletje, zo zei de chef cd-recensies bij het overhandigen van Best Before End, het tweede album van Woodbine. Maar vorm vooral je eigen mening, nodigde hij me uit. Dus speelde ik de plaat in de auto, in de woonkamer, met de speakers op maximaal volume of via de hoofdtelefoon. Op een vrije zaterdagmiddag of tijdens het eten op een drukke dag. En ik moet toegeven: een twijfelgevalletje.
Waarom twijfel? Nou, dat zit hem vooral in de toegankelijkheid van de plaat. Woodbine, een Brits trio, creeert semi-akoestische muziek die het begrip minimalisme maximaal oprekt. In opener Cope doseert het drietal de noten uiterst, eh, spaarzaam. Later wordt het allemaal wat meer up-tempo, vooral door de toevoeging van drums, maar voor een feestje zal Woodbine niet uitgenodigd worden.
Maar ja, het is wel mooi wat ze doen. Susan Dillane en Graeme Swindon wisselen elkaar meestal af voor de lead-vocalen: de eerste heeft een ijle, wat dromerige stem, de ander produceert onvaste, wat valsige maar gevoelige geluiden. Heel af en toe doet het denken aan Tindersticks, al is Woodbine gelukkig wat minder donker. Heel af en toe gaat Best Before End wat vervelen, maar het trio bewijst dat goede liedjes geen zwaar aangezet drama behoeven.