Type and press Enter.

Top-10 concerten van 2009

Bono in GothenburgZe zeggen soms: hoe ouder, hoe gekker. En inderdaad, op mijn eeuwige concertkalender bleek 2009 met 28 concerten en festivals een van de drukste en leukste in de twintigjarige geschiedenis van dat document. Dus heel moeilijk was het niet om een top-10 samen te stellen.

Ten eerste nog een aantal eervolle vermeldingen. Want met pijn in het hart bleek in de top-10 geen plaats voor zeer fijne avonden met Green Day (Ahoy, Rotterdam, 16 oktober), Muse (Sportpaleis, Antwerpen, 2 november), Florence and the Machine (Melkweg, Amsterdam, 8 oktober), zegden we houdoe en bedankt tegen Nine Inch Nails (HMH, Amsterdam, 8 juli) en verwelkomden we de jonge honden van Daily Bread (DB Studio, Utrecht, 15 mei). Een stevige rij namen, dus dat belooft wat voor hieronder!

10 Roosbeef (Neude, Utrecht, 26 mei): of ze nu echt verlegen is of doet alsof, werd niet echt duidelijk op het Festival aan de Werf. Nou is een beetje mystiek en/of imago helemaal niet verkeerd in de muziekwereld, zeker als je het koppelt aan de intrigerende Nederlandstalige liedjes van Roos Rebergen. Fris en steviger dan gedacht was het. Hopelijk hebben we te maken met een vrouwelijke Spinvis, die enkele dagen later op dezelfde plek met zijn subtiele liedjes helemaal verzoop in het geluid van de bierdrinkende menigte.

9 Holy Fuck (Melkweg, Amsterdam, 21 april): op Lowlands 2008 viel ik halverwege het optreden van deze Canadezen. Nadere bestudering in de Melkweg leerde dat het een soort bulldozer is, die elke zaal en festivalweide plat krijgt met de extreem dansbare beats en blieps, die ze deels ook nog uit analoge apparatuur halen.

8 Grace Jones (Lowlands, 23 augustus): één van de acts die iedereen in zijn leven minstens één keer gezien moet hebben. De zwaar groovende funk is tijdloos, net als de liedjes en mevrouw Jones zelf. Ja, ze heeft sterallures. Ja, ze ziet er afstandelijk uit. Maar wat een lijf. Wat een stem. En al lurkend aan een joint tussen het publiek leek La Jones nog te ontspannen ook op Lowlands. Tijdloze klasse dus.

7 Gotcha! (Tivoli, Utrecht, 11 december): vrijwel al het werk van de eerste twee platen kwam voorbij in een tweeënhalf uur durende demonstratie van heerlijke P-funk. Zonder Robadope Ro lijkt Gotcha! weinig toekomst te hebben, maar het verleden bleek genoeg voor een zweterig avondje Tivoli.

6 Kyteman (Lowlands, 22 augustus): Colin Benders was natuurlijk de sensatie op de Nederlandse podia dit jaar met zijn hiphoporkest. Dat speelt nauwelijks hiphop maar een mengeling van jazz, blues, funk, rock, hiphop en nog veel meer. Op Lowlands was te horen hoe het collectief in enkele maanden is gegroeid naar een griezelig hoog muzikaal niveau, waar het album grauw bij afsteekt.

5 De Staat (Kelder, Amersfoort, 3 april): Torre Florim en zijn mannen maken typische, hoekige rock die in Amersfoort met veel energie de zaal in werd geslingerd. Sommige nummers bleven meteen hangen en konden later in het jaar meegebruld worden op een van de vele festivals waar het Nijmeegse gezelschap stond. Benieuwd waar dat muzikaal verder heen gaat.

4 U2 (Ullevi, Gothenburg, 31 juli): mijn belangrijkste kritiek op de 360 Tour was en is dat vorm boven inhoud ging. Het idee om in-the-round te spelen, met een soort ruimteschip op vier poten, was er al ver voor de conceptie van No Line on the Horizon. Vervolgens construeerde U2 daar een show omheen die deels teerde op het nieuwe materiaal, deels op een idee van ruimte en tijd. Dat concept kwam niet echt uit de verf. Neemt niet weg dat U2 live altijd een overweldigende ervaring is. Vanwege de kwaliteit van de songs (No Line! Walk On!), vanwege de indrukwekkende visuals (The Unforgettable Fire!) en vanwege de onvermoeibare Bono die dichterbij was dan ooit. Nou weer een paar prachtige singles op een nieuwe plaat en de Ieren kunnen nog tot hun zestigste mee.

3 The Killers (Philipshalle, Düsseldorf, 13 maart): kauwgumpop ja, maar o zo lekker. Bovendien is het enkele feit dat hun singles niet van de radio af te slaan zijn, geen reden om The Killers te haten. Voorman Brandon Flowers lijkt op het podium zelfs wel een beetje verlegen en overdonderd door de golf van enthousiasme die uit de zaal komt. Day & Age mag dan geen onontkoombaar album zijn, het voegde wel weer enkele klassiekers toe aan de toch al behoorlijke singlescollectie van de band. Nou even anderhalf jaar pauze nemen jongens en maak dan eens de Achtung Baby van deze jaren.

2 AC/DC (Amsterdam Arena, Amsterdam, 23 juni): je loopt natuurlijk het risico uitgemaakt te worden voor ouwe lul als je AC/DC op twee zet. Maar dit is dus de oervorm van rock ‘n’ roll, die ik voor het eerst live mocht aanschouwen. Onverwoestbare groove, een riff eroverheen en wat knijpende vocalen: zo denderde de trein twee uur lang door. Hoogste binnenkomer in de categorie ‘moet je een keer gezien hebben’.

1 Placebo (Ahoy, Rotterdam, 3 december): Ahoy was amper voor driekwart gevuld, en Brian Molko is geen voorman met het charisma van Bono of Eddie Vedder. Placebo live is daardoor eigenlijk nooit een euforische, spirituele belevenis. Maar goed, ik ben nogal gevoelig voor toegankelijke rockliedjes met een kop en een staart (inderdaad, zie ook The Killers). Wat me echter het meest raakt, zijn muzikanten die goed in hun vel zitten en dat uitstralen op het podium door met volle overtuiging hun nieuwste materiaal te spelen.