Type and press Enter.

My Vitriol – Finelines

Als er één band geknipt is om de komende maanden grote indruk te maken op de Europese festivals is het My Vitriol wel. De muziek van het debuterende Engelse kwartet is bij uitstek geschikt voor de massa’s jongeren die de festivalweides deze zomer gaan bevolken. Lompe stadionrock met grootse, uitgesponnen melodieën, ideaal om te pogoën. Smashing Pumpkins meets Tool, zoiets.
Een geheid succesnummer, dus. En toegegeven, het eerste kwartier van de debuutplaat Finelines is overdonderend. Puntige powerrock, drieënhalve minuut per nummer, meer moet dat niet zijn. De zware drums en gitaarlijnen vol echo (denk aan The Cure) vormen het tapijt voor songschrijver Som Wardner om zijn melodieuze refreintjes op los te laten. De single Always: your way is al een culthitje, Cemented Shoes en Grounded staan daarvoor op de nominatie.
De Deftones-persiflage Critic-oriented rock sluit dit deel van de plaat af. Tot zover is My Vitriol een regelrechte sensatie. Daarna verdrinkt het viertal in pogingen complexe, artistieke rock te maken met zeven wendingen en acht idee?n in elk nummer. Dat gaat ten koste van het liedje en resulteert te vaak in nietszeggende gitaarnoise die het bijtende van Sonic Youth mist. Of de band echt een grote wordt is dus pas te bepalen na de tweede plaat, maar op Metropolis en Lowlands kan de jeugd in elk geval fijn springen.